Albert van Maasakkers WensAmbulance Brabant.
‘Ik werkte bij Albert Heijn in Zaandam. Toen mijn pensioen eraan kwam dacht ik, wat ga ik verder doen? Ik had verschillende opties. Een buurman vertelde: “Ik moet vanavond weg met mijn broer, die is terminaal en wil nog met zijn familie naar een speciaal visrestaurant in Zaltbommel. Dat wordt uitgevoerd door de WensAmbulanceBrabant.” Toen viel voor mij het kwartje: dat wil ik gaan doen!
Ik werk met een verpleegkundige die verantwoordelijk is voor de wensvrager. Als chauffeur-begeleider ben ik verantwoordelijk voor de route, de wagen en de elektrische brancard. Daarvoor deed ik de opleiding ambulancechauffeur, reanimatie en EHBO. Communicatief moet je wel sterk zijn, je moet je kunnen inleven met iemand die het moeilijk heeft, maar daar niet wakker van liggen.’
Wij kunnen binnen 24 uur een wens vervullen
‘Iemand laat ons digitaal weten dat een terminaal zieke graag nog ergens naar toe wil. Onze wenscoordinator zoekt uit hoe we het kunnen organiseren en wat mevrouw of meneer nodig heeft. Wij vrijwilligers -we zijn met 150- kunnen intekenen op die wens. Als die wordt toegewezen krijgen we alle gegevens; hoe laat en waar, hoe oud is de patiënt, wat heeft die nodig, waar moeten we op letten?
De familie kan ook mee, twee mensen in de ambulance en de anderen kunnen er achteraan rijden. Elke rit geeft weer voldoening en dankbaarheid.’
Er gaan deuren voor ons open
‘Een meneer wilde nog een visje eten in Scheveningen. Hij had daar ergens gewoond. Zijn hele familie was meegekomen. Een harinkje in een speciaal winkeltje bij de haven. Met de brancard die tent in en de haring werd aangerukt. Mensen in de winkel begonnen met hem te praten over vroeger en er werden herinneringen opgehaald. We hoefden niks te betalen. Op de terugweg kwamen we langs een restaurantje en hij zei tegen zijn vrouw: “Hier hebben we altijd gegeten, en veel met elkaar gedeeld. Maar hier komen we niet meer.”
Naar het Rijksmuseum was ook bijzonder. Na sluitingstijd hadden ze alle ruimte voor ons. Met de wensvrager hebben we wel een half uur voor de Nachtwacht gestaan en alles werd uitgebreid uitgelegd.
Veertien dagen geleden wilde iemand naar een camping bij Emmen waar zijn zoon stond. “Ik heb wel zin in koffie”, zei hij onderweg. Wat de wensvrager wil vullen wij in, dus ik keek uit naar een terrasje en stopte. Brancard eruit, koffie en gebak, sigaretje. Toen we opstapten zei de eigenaar: “Nee jullie hoeven niks af te rekenen, wij willen ook iets doen voor jullie dienstbaarheid.”’
Ik kan me geen wens voorstellen die niet kan
‘We zijn er voor mensen in de laatste fase van hun leven. Alles kan, zolang het veilig en verantwoord is. Het is belangrijk dat iemand op tijd met zijn of haar wens komen, het is heel jammer als het te laat is. Als ik na een wensrit iemand terug breng en merk dat die zo blij is met deze dag, voel ik me dankbaar en voldaan, dat is de liefde voor waar je mee bezig bent.’
Voor de wensritten hoeft niet te worden betaald. We krijgen geen subsidie en moeten het hebben van donaties of acties. We hebben nu 5 ambulances in Brabant en zijn er zuinig op. We doen 750 ritten per jaar. Eén keer in de 2, 3 weken ben ik aan de beurt.
Afscheid nemen van de mooie momenten van je leven
‘Laatst haalde ik een man van een jaar of 35 op in het hospice. Hij wilde naar de BMX wedstrijd van zijn zoontje van 9. We zijn daar heel mooi ontvangen, ze hadden een tent neergezet om hem uit de wind te houden en zo. Geweldig dat die vader nog één keer zijn zoontje zag rondfietsen. Toen we terug gingen zei hij: “Nou is het goed. Nou ben ik er klaar voor.”’