Anja van Lieshout
Ik ben een zorgzaam type en dat kan ik hier volop kwijt!
Sinds 1 januari 2023 ben ik kookvrijwilliger. We zijn begonnen met een klein groepje om één dag in de week te koken. Dat werden er twee en toen dagelijks. Vanaf dat moment ben ik het ook gaan organiseren en coördineren. Op een interview over ons initiatief in Regio Oss kregen we bijna 40 reacties van hobbykoks! Dat heeft een kookclub van 25 mensen opgeleverd. Nu bereiden we zes dagen in de week de maaltijden, de zevende dag is frietdag.
Vers koken geeft een thuisgevoel
Je ziet en hoort de kok in de keuken bezig en je ruikt het eten dat gemaakt wordt. Onze bewoners gaan samen aan tafel en de koks eten mee, net als de vrijwilligers van dienst. Dat zijn mooie, huiselijke momenten, ook voor de partner bijvoorbeeld. Want elke bewoner mag een gast aan tafel uitnodigen. Die betaalt daar een kleine vergoeding voor. Wie wil kan de maaltijd op de eigen kamer geserveerd krijgen, natuurlijk op voorverwarmde borden.
Het gaat om wat onze bewoners lekker vinden
Bij de intake vragen we wat mensen lekker vinden en daarmee houden we rekening.
De kok van dienst bedenkt een menu en bewoners laten weten of ze mee eten, een hele of een halve portie willen of liever iets anders. Want stel dat je bijvoorbeeld geen andijvie lust of rijst! We passen de maaltijd aan de wensen en smaken van onze bewoners aan. De kok doet zelf zijn inkopen. Heel fijn trouwens dat al het vlees gesponsord wordt door BB Quality.
We eten altijd ’s avonds warm maar als iemand dat tussen de middag gewend is, regelen we dat.
Een lekkere maaltijd maakt je blij
We zorgen ervoor dat wat we koken licht verteerbaar is en we houden rekening met de smaakbeleving van de bewoners, die kan door medicatie namelijk veranderen. Het eten moet er ook aantrekkelijk uitzien. Ik gebruik vaak van die ringen om een bordje mooi op te maken. Soms neemt iemand maar muizenhapjes en gaat het eigenlijk alleen nog maar om proeven. Dan maak ik wat amuses. Het geeft zoveel voldoening als je ziet dat iemand hier nog van kan genieten.
‘Rendang’ zei ze toen ik vroeg wat ze op haar laatste avond wilde eten
Het was de dag voor haar euthanasie en ik beloofde rendang voor haar te maken. Nou had ik dat nog nooit gedaan en voor de zekerheid haalde ik bij de toko een portie. Achteraf was het niet nodig, want mijn rendang was heel goed gelukt.
Met haar en de vrijwilliger van dienst heb ik aan tafel gezeten, en daarna kreeg ik een knuffel.
Het was zo mooi om dit nog voor haar te kunnen doen.