Erik van der Heijden, tuinman
‘Ik ben geen tuinman van beroep, maar zit normaal gesproken als IT-specialist achter de computer.
Toen ik op een mooie warme dag door de Boterstraat langs het contactpunt vrijwilligers liep, zag ik het bord: Vrijwilligers gezocht. Ik liep er eerst voorbij, maar ging toch nadenken over iets goed doen voor de maatschappij. In de tuin leek me het makkelijkst. Ik heb een afspraak gemaakt en kort daarna was ik al hier. Dat is bijna 5 jaar geleden.’
Een tuin waarin altijd wel iets bloeit
‘De tuin is door een bedrijf aangelegd. Wij doen het onderhoud en zorgen dat er altijd wel iets bloeit. Ik ben vaak met de bosmaaier bezig voor de kantjes, dat vind ik leuk werk. Er ligt een wadi om het regenwater te bewaren. We hebben een omheining gemaakt zodat onze robotmaaier Robbie er niet in kan vallen. Die robotmaaier is wel een uitkomst want de tuin is groot!
Ik ben het leuk gaan vinden om op zaterdagochtend hier te werken met drie andere tuinmannen en vaak een tuinvrouw. Allemaal vrijwilligers. Zij hebben thuis zelf een tuin en er meer kijk op dan ik. Ze brengen soms ook bolletjes of plantjes mee voor hier. Ik heb thuis alleen een balkon, geen groene vingers en ik wist niks van planten.’
Met bed en al buiten op het terras
‘Elke kamer heeft een eigen terrasje met een tuinstel, planten en bloemen. En daar komen weer insecten op af. Bewoners zorgen vaak zelf voor vogelhuisjes, en vetbolletjes in de winter. Soms staan mensen met bed en al buiten met hun bezoek van de tuin te genieten.
We willen dat de tuin er netjes erbij ligt, goed gesnoeid, overal bloemen en rekening houden met zonnige kanten en schaduw. De tuin is overal mooi, zowel aan de straatkant als aan het gemeentelijk groen. Ik heb gehoord dat bewoners soms een kamer kiezen vanwege de ligging.’
Zo ben ik zelf ook lekker buiten
‘Voor mijn werk zit ik de hele dag binnen. Hier ontmoet ik andere mensen en hou er een goed gevoel aan over. “Die kleur staat je goed”, zei mijn leidinggevende toen ik hier pas begonnen was.
Je krijgt het natuurlijk mee als iemand in de laatste fase verkeert, dan zie je dat het leven binnenkort ophoudt. Of dat de rouwwagen iemand komt ophalen. Dat is wel heftig.
Ik neem het niet mee naar huis, maar soms komt het dichtbij. Zoals toen de moeder van een goede vriend hier lag. Ze heeft hier nog een paar mooie weken gehad.’
Bloemen of onkruid?
‘Toen ik hier begon had ik voor mezelf een boekje gemaakt met plaatjes van onkruid, wat er hier zo in de buurt groeit in het wild met een tekstje erbij. Dat boekje had ik altijd bij me, je moet tenslotte ergens beginnen!
Ik twijfel nog wel eens. “Is dit onkruid?”, vroeg ik vorige week nog aan een collega. Want ik had geen idee, en het er zo uitgehaald. “Nee”, zei die, “dat is een dahlia dus laat die maar staan.”’